Pokar og pinklar, töskur og tuðrur, fylgja manni gjarnan ef maður fer úr húsi. Ef þannig vill til að maður er prjónari, þá er næsta víst að prjónadót er með í för, hvað annað sem verður eftir.
Það á líka við um mig. Ég fer nánast aldrei úr húsi án þess að hafa með mér handavinnu og tek hana upp við hvert tækifæri. Meira að segja á tónleikum ef því er að skipta, stundum við litla hrifingu þeirra sem með mér eru og vilja síður vekja athygli.
Þegar svo vill til að manni er boðið í kaffi hjá samprjónara, er enn minna mál að taka upp handavinnu, koma sér vel fyrir í hægindastól (lesist prjónastól) og byrja að prjóna í takt við spjallið.
Og það er sjaldnast skortur á umræðuefni en enginn telur orðin frekar en hversu mikið band fer í að prjóna á meðan stoppað er. Viskan flæðir bókstaflega frá prjónurum og öðrum sem eru viðstaddir hverju sinni. Nýjar uppskriftir, garn, hvað prjónað var í sumar eða bara í gær, hvað er á prjónunum núna og hvað er planað, hvernig best er að gera þetta og hitt og svo framvegis. Inn á milli koma barnabörn (ómissandi umræðuefni), ástandið í efnahagsmálum, smá stjórnmál og svo þetta ómissandi – veðrið.
Það verður að teljast notalegt og kannski mjög nálægt því að vera best að prjóna í svona heimsókn. Verði þær sem flestar:)